επιτελεύτιος

ἐπιτελεύτιος, -ον (Μ)

1. αυτός που γίνεται για τον θάνατο ή αναφέρεται στην τελευτή, στον θάνατο («τοὺς ἐπιτελευτίους ἄσοντες ὕμνους», Άνν. Κομν.)

2. αυτός που εκφράζεται λίγο πριν τον θάνατο («ἐπιτελεύτιος βούλησις»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + τελευτή «θάνατος»].